Nóa og alt regnið

Var til jarðaferð nú ein dagin. Sólin stavaði niður, og tað var lýtt at ganga fót fyri fót aftaná svarta vogninum, har vit øll enda.

Men, tá mann nærkaðist kirkjugarðsins grind, so gjørdist fylgið meiri óróligt, veipandi hendur og fólk, sum fóru fyrst annan og so hin veg.

Mann kom at hugsa um plágurnar í Gamla Testamenti, tí har vóru í óteljandi tali, ein ovurstór mongd, av lærlittum loðmýggjum. Henda løgna, dovna flugan, sum tykist at standa í stað, tyrlar uppi yvir okkum og av og á letur seg detta tungt niður á hár og hendur. Í suðri siga tey, at hon eitur ein tyrlufluga, og soleiðis er hon kanska tillagað við okkara tíð, sum tyrla uppi yvir fólki og húsum, og fara so víðari. Vit hava ikki stundir at fara í dýbdina og geva okkum ikki tíð at steðga á.

Komin til grøvina, so varð torført at syngja, tí so nógvar flugur vóru har, og sjálvur prestur stóð við fingrum i oyrunum, so ágangandi vóru hesi kykt.

Og hvat kundu vit gera? Onki, als onki. Á kirkjugarðinum, har deyðatøgn valdar, har fingu í hundraðtals flugur “við fegið strev” og makaðust fyri okkara fótum, so nógvar vórðu traðkaðar í hel, tilvitað ella ikki. Tí liva skulu vit, og sjálvt lærlitta loðmýggið setir lívið til fyri at seta við. Komin út úr kirkjugarðinum kundi mann draga andan lættin, bæði tí mann var livandi, og tí kyktini vildu heldur vera har trøini vóru, enn í okkara hári og frakkum.

Nú á hásummartíð fór at regna. Hugsaði, at eitt vóru kyktini, sum eru um og á okkum sum einn sonn plága, men nú kom so áarførið, vatnflóðin mikla. Okkara ímyndaðu dreymar og tankar um terassur, havamøblar og blómukrukkur vóru so totalt vaskaðir burtur. Stormurin rykti og skrykti eina juni nátt, so mann helt, mann var endaður aftur í februar mánaða.

Er tað skriftin á vegginum, vit ikki lesa ella duga at lesa? Er tað náttúran, sum slær okkum aftur í bakið, tí vit hava óruddað, oyðslað og verið eirindarleys í okkara grammleika?

Kappróður og flogfør, alt steðgaði upp hesar dagar, samstundis, sum tey sunnanfyri bráðna í ovurhita. Vit hava tó summarið í okkum, í okkara tonkum og dreymum, tí tað er eins svikaligt her á okkara leiðum sum tjaldrið, ið pakkar kuffertið, so skjótt tað fer at lota.

Nóa fekk boð frá Guði at fara undir at byggja ein ørk, eitt skip av gofer viði, sum fólk og djór skuldu sleppa sær umborð, áðrenn flóðin kom. Kanska skuldu vit sett niður ein Nóa-arbeiðsbólk? Ivist í, um gofer er til enn, tað mann fyri langari tíð síðani vera høgt niður og oytt, men eikin roynist góð.

Lætt at skemta, til veruleikin er her. Onkur sigur, at andin á Hvítusunnu er sum ein gps’ari, sum tá vit hava tastað býin inn, sigur okkum, hvussu vit koma til málið. Lurta vit ikki eftir gps’arinum, so steðgar hann og sigur “omregner”, so hann fær vent og snara okkum inn á beint. Men vit hava frían vilja, so vit kunnu eisini sløkkja gps’aran!

Tá klókir “gogar” og “logar” siga okkum, at sjógvurin hitnar, ísfjøllini bráðna, at býir drukna í regni og áarføri, og øll náttúran suffar, tí vit gera okkum inn á hana, so er tíð at geva gætur á orðini í halgubók, sum siga, at vit skulu fara væl um, tí alt er givið okkum til láns, og vit skulu geva tað víðari til onnur menniskju.

Vit eiga í veruleikanum onki, og sjálvt menniskjuni, sum vit hava rundanum okkum at vera góð við, eru eisini bara til láns.