Um tit ikki verða sum børnini....

Heystið er her við sínum vøkru gulu, appelsinlitaðu litum. Samstundis ber heystið okkum boð um, at alt hevur sína tíð.Men tað er so sum so, hvussu vit koma til sættis við tað.

Allir teir vøkru, hábærsligu fuglarnir eru farnir avstað til heit lond. Teir kenna heystið og komandi veturin og vita, at nú nærkast fráferðarløtan. Vit síggja og hoyra gásaflokkar tosa, meðan teir flúgva í vøkrum formatiónum uppi millum skýggini.

Fer mann út í urtagarðin, so sær mann ikki bara deyð bløð og trø, sum standa ber. Nei, tí á fleiri runnum síggjast komandi bløð, sum enn eru vard móti kulda og vindi, til tað aftur fer at vára og sólin fer at hita og fuglarnir lenda.

Um heystið drepa og fletta fólk, viga, hanga upp og frysta. Vit gera status um hvussu skarst, og í kirkjum eru heystguðstænastur, har vit vera mint á, at vit kunnu sáa og væta, men vøksturin er ikki í okkara hondum.

Alt er okkum givið, men hvussu ganga vit um fólk og fæ ?

Allahalgannadagur hevur verið, tá vit minnast tey, sum vit hava elskað og enn elska, men sum eru farin avstað heim í ljósið. Veruleiki, sum ikki fær okkum at søkkja niður í knæ, men sum gevur treysti og áræði at liva í trúnni, at flytifuglarnir (les:vit) eina ferð verða “heimafuglar.”

Havi ofta hugsað um, at vit her á landi sera ofta siga vælkomin og farvæl. Tað liggur djúpt í okkum, at alt ber ikki til her heima, so fleiri okkara hava verið noydd at leita til onnur lond at nema  útbúgving, og øll koma ikki aftur. Og tað er mangan ein blá kensla. Men mann gleðir seg til at børn við fittum ommubørnum koma at vitja, samstundis sum mann veit, at ein fráfaringarløta bíðar. Men nú er løtan og hon skal brúkast skynsamt og stuttligt.

Men onki er verandi, heldur ikki familjan her heima.

Eina ommudóttirin misti eina kæra langommu í heyst. Komin til Føroya at fylgja slapp lítla gentan at vera við í øllum fyrireikingum, tí eins vanligt tað er at fara út á føðistovuna at siga vælkomin til nýtt lív, eins vanligt er at siga farvæl til eitt livað lív, søgdu ungu foreldrini.

Og henda lítla gentan tosaði um tað at doyggja, hvat mann var í, hví skal mann doyggja. Og heilt ítøkiliga, um langomman enn hevði ilt, ella um hon nú kundi mussa langabban aftur.

Og jarðaferðin kom við nógvum fólkum og nógvum vøkrum blómum og sangi og lítla ommudóttirin, sum sat á mínum fangi í kirkjuni, toyggir seg framum kirkjubeinkin og peikar, meðan hon teskar  mær í oyra:

 “Omma, langomman liggur í hasum hvíta kassanum og eina ferð skalt  tú eisini liggja í sovorðnum hvítum kassa”.

“Ja, eg veit, góða”, svaraði eg henni.

Men, so legði hon afturat:

“Tað verður ikki fyrr enn tú hevur nógv fleiri rukkur, ha ?”

Hon var sannførd um, at tá mann doyr, so verður mann ein eingil. Men hvat er ein eingil og hvussu verður mann ein eingil, spurdi hon fleiri ferðir.

Hon hugdi uppá meg við sínum kláru, bláu eygum, sum bara eitt barn kann hyggja og eg sá, hvussu hon hugsaði og vendi og snaraði øllum nýggju orðunum um tað, sum bert trúgvin fær fatur á.

So var kistan borin oman í kirkjugarðin og stóra fjøldin sang væl og leingi . Lítla ommudótturin stóð ytst við gravarmunnan við blómutyssi at kasta niður í “moldholið”, sum hon segði.

Tá ervið var av, og friður legðist yvir alt og øll, segði hon brádliga:

“Altso, veist tú hvat omma ? Mann má niður í hatta moldholið fyri at kunna blíva ein eingil og flúgva avstað.”