Trettandi dagur jóla

Vit verða mint á jólini longu í oktober mánað, tá handilsjólini byrja. Tá allir handlar verða skrýddir og øll bløðini koma í postkassarnar við jólagávuhugskotum. Tað er, sum um tað einasta, ið umræður á jólum, eru gávurnar.

Ein gáva er ikki bara eina gáva. Í dag ber til at leggja  ynski á “ønskeskyen”, so kunnu tey, sum ætla sær at keypa mær gávu, fara inn har og síggja, hvat tey skulu keypa til mín. Eg geri av, hvat eg skal fáa, og ofta verða gávur givnar við setninginum: “Tú kanst bara býta um, um tær ikki dámar hana “.

Hvat bleiv av spontanu gávunum, sum tú gevur, tí tú heldur, at júst henda gávan er tann rætta. At tú hevur lagt tankar aftanfyri júst hesa gávuna, í mun til at parera ordra og keypa tað, sum verður kravt av tær.

Og nú eru allar gávur pakkaðar upp, settar uppá pláss ella býttar um, og vit ganga hvør í sínum lagi við tilgóðarseðlum, sum vit kunnu keypa aðrar gávur fyri.

Ein gáva er ikki bara ein gáva. Í miðeystri er aldargomul siðvenja, at gávan tú kemur við, verður ikki pakkað upp, fyrr enn allir gestir eru farnir til hús aftur. Hetta verður gjørt fyri at verja teg sum gest, um tú skuldi havt keypt “minni” ella “størri” gávu enn tey flestu. Í báðum førum vildi tú sum gestur kent teg illa.

Frá aldargamlari tíð er tað at geva eina gávu eitt tekin um, at eg vil hava felagsskap við teg. Eg gevi tær eina gávu, og nú hevur tú skyldu at geva mær eina aftur, so vit kunnu hava rætt samband.

So hetta at leggja ein ynskilista við upphædd og tí heila er farið langt av sporinum. Og sannast má, at tað er heilt serstakt at fáa óvæntaða gávu ella gávu, har mann sær, at gevarin hevur hugsað um meg, hvørja gávu eg vildi verið sera glað fyri.

Í hesum døgum minnast vit, tá teir vísu menn fóru at leita upp Jesu barnið. Teir vóru vísir og dugdu at lesa “í sól og mána”. Og so sum himmallikamini stóðu, væntaðu teir, at kongssonur varð føddur og teir leitaðu tí upp Heródes, at vita, um nakað barn varð borið í heim á hansara borg, men so var ikki.

Men stjørnan leiddi hesar vísa menn til vesaligt fjós, har barn lá í krubbu, sum bæði skriftir og stjørnuhimmal søgdu vera heimsins kongssonur.

Hann kom ikki sum hevndarhugaður hermaður, sum breyt sær veg til jarðiskt vald, men bert við sínum orði, sum kann sannføra okkum um nakað sum er størri enn okkara vit og skil.

Har í fjósinum vóru ongar jarðiskar gávur, sum vit kundu hugmynda okkum, føðipakka, bodystockings, matur ella leikur, sum vildi hóska í komandi barnakamari við douce litum.

Nei, teir høvdu gávur við, sum høvdu stórt symbolskt virði. Gull og roykilsi, sum eru kongagávur og so myrra, sum var evni, sum svampur á ýsopsleggi fór at vera koyrt í munnin á lítla barninum, tá hann sum vaksin maður fór at vera krossfestur fyri at linna um pínuna.

Hesar gávur vóru givnar uttan at nakar kundi vænta gávu aftur, tí lítla nýfødda dreingjabarni er ultimativa gávan, sum er givin okkum.

Æviga gávan við orðum um frið, frælsi og kærleika, sum siga okkum:

“blaka heimin og ver sum tú er, tí tú ert ok”.

Og vísu menn fara heim aðra leið enn hana teir komu, burtur frá borgini hjá Heródesi. Og lítla familjan í fjósinum heldur sína leið sum flóttar undan Heródesi og hansara soldátum og vápnum inn í Egyptaland, við lítla barninum, sum verður sagt at vera “orðið”, og er tað nakað, sum kann broyta heimin og okkum menniskju, so er tað orðið.